آدم هایی هستند که دلبری نمی کنند،

که حرفهای عاشقانه نمی زنند...

چیز خاصی نمی گویند که ذوق کنی.

آدم هایی که نمی خواهند عاشق کنند؛

اما عاشقشان می شوی!

ناخواسته دلت برایشان می رود...

این آدمها فقط راست می گویند...

راست می گویند با چاشنی قشنگ "مهر"

لبخند می زنند چون لبخند جزیی از وجودشان است...

لبخندشان مصنوعی نیست....

اجباری نیست.

در لبخندشان خدا را می بینی.

اینها ساده اند...

حرلف زدنشان...

راه رفتنشان...

نگاهشان...

ادعا ندارند...

پاک و مهربانند....

چقدر دوست دارم این آدم های بی نشان اما "خاص" را...